เครื่องหมายเส้นคั่นยาว(—) ใช้เพื่อบอกว่า ข้อความต่อไปนี้เป็นการอธิบายเพิ่มเติม หรือการเสริมความหมายเครื่องหมายนี้จะยาวเท่ากับสองตัวอักษรจีน และขีดอยู่ในระดับกึ่งกลางตัวอักษรพอดี วิธีใช้เครื่องหมายเส้นคั่นยาวมีดังนี้

1.   แสดงให้รู้ว่าข้อความต่อไปนี้เป็นคำอธิบายเชิงหมายเหตุหรือความหมายเพิ่มเติม เช่น

 

中国清代出现了一个杰出的文学家，他就是《红楼梦》的作者—曹雪芹。

จีนสมัยราชวงศ์ชิง มีนักประพันธ์ดีเด่นคนหนึ่ง เขาก็คือ เฉาเสวี่ยฉิน ผู้ประพันธ์นิยายเรื่อง “ความฝันในหอแดง”

 

2.   แสดงให้รู้ว่าประเด็นเปลี่ยนไปแล้ว เช่น

 

我也知道补过的方法：送他风筝，赞成他放，劝他放，我和他一起放。我们嚷着，跑着，笑着。— 然而他其时，已经和我一样，早已有了胡子了。

ฉันก็รู้วิธีชดเชยข้อบ่กพร่องเหมือนกัน ให้ว่าวแก่เค้า สนับสนุนให้เค้าเล่น ยุให้เค้าเล่น ฉันกับเค้าเล่นว่าวด้วยกัน เราทั้งร้อง ทั้งวิ่ง และหัวร่อกัน— ทว่าเวลานั้น เค้าก็เหมือนฉันนั้นแหละ ต่างมีหนวดเครามานานแล้ว

 

3.   แสดงให้รู้ถึงการเสริมความหมาย เช่น

 

思维活动的形式是：概念 — 判断 — 推理。

รูปแบบการคิดคือ มโนภาพ — วินิจฉัย — อนุมาน

 

4.   แสดงให้เห็นว่าต้องการเน้นเสียงยาว เช่น

 

“呜— 呜—” 气笛声响遍了海港。

“หวูด....หวูด...” เสียงหวูดดังไปทั่วท่าเรือ

 

5.   แสดงให้รู้ช่วงเวลาหรือระยะทางระหว่างสถานที่ เช่น

 

杜甫 （公元712—770年）

ตู้ฝู่ (ค.ศ.712-770)

香港— 曼谷

ฮ่องกง — กรุงเทพฯ

 อ้างอิงจาก    หนังสือ “หลักไวยากรณ์จีน ฉบับศึกษาด้วยตนเอง”-อดุลย์ รัตนมั่นเกษม