蓝采和

          “หลันไฉ่เหอ” หรือ “น้าไช่ฮั้ว”(蓝采和) หนึ่งในโป๊ยเซียน นับเป็นเซียนที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว และมีอุปนิสัยตลอดจนพฤติกรรมแปลก ๆ ในตำนานหลายฉบับกล่าวว่า หลันไฉ่เหอเกิดในสมัยราชวงศ์ถัง (บ้างว่าในสมัยห้าราชวงศ์หรืออู่ไต้) มีบุคลิกแปลกประหลาดคือ จะสวมใส่เสื้อผ้าขาดกะรุ่งกะริ่ง และสวมรองเท้าข้างเดียว

          ปกติหลันไฉ่เหอมักจะชมชอบถือกรับไม้ยาว 3 ฉื่อ (ประมาณ 3 ฟุต) ร้องเพลงขับขานไปตามถนนหนทางหรือในตลาดอย่างสบายอารมณ์ แต่เขาไม่ใช่ขอทาน เพราะหากมีผู้ใดให้เงินมา เขาก็จะเอาไปมอบให้แก่คนยากไร้แทน เนื้อเพลงของหลันไฉ่เหอที่ร้องขับขานก็ไม่ใช่เพลงขอทานทั่วไป แต่เป็นเพลงที่มีคติสอนใจและเตือนใจผู้คนให้หมั่นทำความดี พฤติกรรมอื่น ๆ ก็ยิ่งไม่เหมือนใคร ในฤดูหนาวก็ชอบไปนอนกลางหิมะ ดังนั้น จึงยากจะมีใครเข้าใจในตัวเขา และยากจะหาร่องรอยเพื่อพบพานได้โดยง่าย เพราะหลันไฉ่เหอจะออกเดินทางไปเรื่อย ๆ ไปในทุกหนทุกแห่ง แผ่นดินอันกว้างใหญ่ก็คือบ้านของเขา ว่ากันว่า มีอยู่วันหนึ่งเซียนทั้งสองคือ จงหลีเฉวียน(หั่งเจ็งลี้)และ หลี่เถียไกว่ (ลี้ทิไกว้)ได้มาพบกับ หลันไฉ่เหอ ภายหลังการพูดคุยเกิดถูกชะตาซึ่งกันและกัน ทั้งหมดจึงชวนกันไปบำเพ็ญเพียรในหุบเขา จนกระทั่งต่อมา หลันไฉ่เหอจึงสำเร็จกลายเป็นเซียนในที่สุด

          รูปลักษณะของหลันไฉ่เหอจะเป็นเด็กหนุ่มอารมณ์ดี มีบุคลิกอ่อนโยนเปี่ยมเมตตา (แต่ตำนานบางเล่มพูดถึงหลันไฉ่เหอในฐานะสตรีก็มี) ปกติจะเห็นหลันไฉ่เหอถือของวิเศษประจำตัวคือ “กระเช้าดอกไม้” (花篮) ภายในกระเช้าจะบรรจุเต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีสัน และเป็นดอกไม้วิเศษแห่งปัญญาที่ไม่มีวันเหี่ยวเฉา

 อ้างอิงจาก  : หนังสือ 108 ลัญลักษณ์จีน – ปิยะแสง จันทรวงศไพศาล