吕洞宾

วันอังคารที่ 5 มกราคม 2553 www.jiewfudao.com

          “หลี่ว์ต้งปิน” หรือ “ลื่อตั่งปิง” (吕洞宾) หนึ่งในโป๊ยเซียน ทางลัทธิเต๋าเทิดทูนท่านเป็น “ฉุนหยางจู่ซือ” (纯阳祖师) มีเรื่องเล่ากันว่า หลี่ว์จู่ (ลื่อโจ้ว) จัดเป็นเซียนที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากที่สุด เป็นที่รู้จักของชาวบ้านมากที่สุด มีตำนานเรื่องราวเกี่ยวกับหลี่ว์ต้งปินมากกว่าเซียนองค์อื่น ๆ เป็นเซียนที่มีบุคลิกสำอางและกรุ้มกริ่ม ตลอดจนยังมีความองอาจห้าวหาญจนเป็นที่เลื่องลือ ในยามปกติจะสะพายกระบี่ไว้กลางหลัง และออกท่องเที่ยวไปทั่วทุกแว่นแคว้น

          ตามตำนานเล่าขานกันว่า หลี่ว์ต้งปินเกิดในสมัยราชวงศ์ถัง มีชื่อเดิมว่า “หลี่ว์เอี๋ยน” (吕岩) บ้างก็ว่าเดิมท่านแซ่หลี่(李) แต่เมื่อตอนสมัยพระนางบูเช็คเทียนขึ้นครองราชย์ หลี่ว์ต้งปิน จึงได้หลบลี้หนีภัยทางการเมือง และได้เปลี่ยนแซ่เป็นแซ่หลี่ว์(吕) ที่มีเสียงคล้ายคลึงกัน

          มีเรื่องเล่ากันอีกว่า หลี่ว์ต้งปินเคยไปสอบเพื่อรับราชการในตำแหน่งจิ้นซื่อ(进士) แต่สอบตก สร้างความเสียอกเสียใจให้แก่ท่านเป็นอย่างมาก จึงได้ออกเดินทางร่อนเร่พเนจรไปเรื่อย ๆ และได้มาพานพบกับจงหลีเฉวียน (หั่งเจ็งลี้) จึงได้ปรับทุกข์ให้ฟังถึงความอาภัพโชค จงหลีเฉวียน ได้ยินได้ฟังก็ไม่ว่ากระไรและได้ต้มข้าวหวงเหลียง พร้อมทั้งส่งหมอนให้แก่หลี่ว์ต้งปิน นอนหลับพักผ่อนเสียก่อนในระหว่างห้วงแห่งความฝันนั้นเอง หลี่ว์ต้งปินได้หลับฝันเห็นตนเองประสบความสำเร็จสามารถสอบได้เป็นจิ้นซื่อสมปรารถนา และเรื่องราวต่าง ๆ ในความฝันก็ต่อเนื่องกันมา สอบรับราชการได้สำเร็จ – มีชีวิตที่รุ่งเรือง – มีหน้าที่การงานที่มั่นคง – แต่งงาน มีครอบครัว – ถูกปรักปรำให้ร้าย – ถูกปลดจากตำแหน่ง – ต้องโทษจำคุก – สุดท้ายบ้านแตกสาแหรกขาด ทันใดนั้นเอง หลี่ว์ต้งปินก็สะดุ้งตื่นขึ้น พบว่า ข้าวหวงเหลียงยังไม่ทันสุกดีเลย จงหลีเฉวียนหัวร่อพร้อมกับทักทายในความฝันเหล่านั้น ทำให้หลี่ว์ต้งปินบังเกิดความสะทกสะท้อนใจและปลงกับสัจธรรมแห่งชีวิตจึงได้กราบจงหลีเฉวียนอาจารย์ และพากันไปบำเพ็ญเพียรภาวนาที่เขาหนานซานจนกระทั้งสามารถบรรลุมรรคผลกลายเป็นเซียนในที่สุด

          สัญลักษณ์แทนตัวหลี่ว์ต้งปินนั้นคือ “กระบี่วิเศษ” (宝剑) กล่าวกันว่า กระบี่เล่มนี้มิใช่ธรรมดา แต่เป็นกระบี่ที่มีฤทธาอันยิ่งใหญ่ สามารถกำราบพิชิตมารร้ายได้

อ้างอิงจาก : หนังสือ 108 ลัญลักษณ์จีน – ปิยะแสง จันทรวงศไพศาล